De tentoonstellingsperiode

Na of al tijdens de rust- en ruiperiode start een nieuw en boeiend duivenseizoen namelijk de tentoonstellingsperiode. Deze periode start midden september - begin oktober en loopt tot eind december - midden januari. Tentoonstellingen vergen veel meer energie van je dieren dan dat sommige fokkers wel denken. Verplaatsingen, het wennen aan telkens weer een nieuwe omgeving, de vele bezoekers, ... brengt allemaal toch enige stress voor je dieren met zich mee. Je ziet het vaak aan je dieren tijdens de laatste dag van de tentoonstelling. Ze liggen vaak uitgeput in de tentoonstellingskooi want ze hebben zich 4 à 5 dagen volledig moeten geven.

Sommige fokkers hechten veel belang aan de resultaten die op tentoonstellingen worden behaald. Voor hen is dit het moment van de waarheid. Zij zijn vaak niet tevreden als hun dieren te lage resultaten behalen. Dan wijzen zij met de vinger naar de keurmeester en beweren dat deze niets van het ras kent. Andere fokkers hechten minder belang aan de predikaten die hun dieren tijdens tentoonstellingen behalen. Zij vinden het kweken en houden van dieren het belangrijkst.

Kwekers van kroppers behoren vaak tot deze laatste groep. Zij weten maar al te goed dat het keuren van kroppers dikwijls een momentopname is. Als je kropper op het moment van de keuring het laat afweten en niet wil blazen, kan je het vergeten. Kroppers weigeren vaak om te blazen als zij bijvoorbeeld in tentoonstellingshallen zitten waar het te koud is. Het regent dan lage resultaten en dit ligt niet aan de keurmeester! Je moet elke keuring daarom steeds relativeren. Voor keurmeesters zijn hun keuringen vaak onterecht een bron van veel kritiek. Is het kweken van kroppers op zich niet véél meer waard dan het behalen van goede resultaten? Keuringen zijn toch bijzaak als je bijvoorbeeld ziet hoe sommige collega-fokkers echte vrienden zijn geworden.

Reeds in de maand september worden op verschillende plaatsen ‘jongdierendagen’ georganiseerd. Dit zijn tentoonstellingen waarop enkel vogels die in datzelfde jaar zijn geboren, worden tentoongesteld. Persoonlijk vind ik dat deze jongdierendagen geen echte maatstaaf zijn van hoe het kweekseizoen is verlopen. Enkel kroppers die voor de maand mei zijn geboren, kunnen hier in feite aan deelnemen. Dieren geboren in mei of later zijn nog onvoldoende ontwikkeld om gekeurd te worden. Zeker als je kroppers kweekt, komen deze jongdierendagen vaak te vroeg. Kroppers groeien immers bijna een volledig jaar. Begin september zijn veel dieren trouwens nog maar onvoldoende uitgeruid of blazen onvoldoende. Een dier exposeren dat een onvolledig verenkleed bezit is toch niet te bedoeling. Op een tentoonstelling dienen onze diertjes zo fraai mogelijk te worden voorgebracht. Daarom start het echte showseizoen pas na de rui omdat iedere duif dan van nature op zijn fraaist is. Jongdierendagen zijn daarentegen wel ideale momenten waarop de fokkers elkaar op een aangename manier kunnen ontmoeten. Er wordt daar dan ook veel gepraat over het voorbije kweekseizoen. Fokkers die vroeg beginnen met kweken, behalen hier dus meestal goede resultaten. Let wel op! Vroeg beginnen met kweken is vaak enkel weggelegd voor fokkers met jarenlange ervaring en een massa duivenkennis.

De echte tentoonstellingsperiode start meestal begin oktober. Belangrijk is dat je dieren volkomen schoon zijn. Bij dieren met voetbevedering is dit vaak een probleem. Vooral een witte voetbevedering ziet vlug erg vuil. Een vuile voetbevedering kan je echter altijd verschonen door de vogel in bad te steken. Je wast de vuile veren met lauw water en ongeparfumeerde zeep. Je gebruikt hiervoor je handen of een zacht borsteltje. Je spoelt de vogel schoon en zet hem te drogen. Als hij droog is, ziet hij er weer perfect uit.

Als je kroppers wil exposeren, moet je je dieren eerst trainen. Dit is bij alle sierduiven het geval, maar kroppers kan je leren blazen op commando. Dit is trouwens gemakkelijk voor de keurmeester als hij je dieren beoordeelt.

Kroppers trainen is vaak gemakkelijker dan het trainen van andere rassen zoals kleur- of structuurduiven. Dit komt omdat kroppers van nature veel tammer zijn. Dit is trouwens een van de voornaamste punten waarom het houden van kroppers mij zo boeit. Ik houd er namelijk niet van om een duivenhok binnen te stappen waarin sommige duiven doodsangstig heen en weer vliegen totdat hun hart zo fel bonst dat hun hele lichaam mee schokt. In hokken waar kroppers vertoeven komen zulke scènes zelden voor. Stel u voor dat er duivenrassen zijn die zich zo gedragen op tentoonstellingen. Een sierduif die bij benadering van een keurmeester of een bezoeker als een wilde vogel door zijn kooi tracht te vliegen, of tegen het gaas opkruipt, valt niet te beoordelen. Je duiven trainen is dus de boodschap. Kleurduiven trainen vraagt veel meer geduld dan andere rassen. Nee, geef mij maar tamme en aangename kroppers die je kunstjes kunt aanleren zoals geen enkel ander duivenras dat kan.

Hoewel rustige omgang, de natuurlijke angst van sierduiven voor de mens fel doet verminderen, moet toch vooral iedere jonge vogel gewennen aan een tijdelijke opsluiting in een tentoonstellingskooi. Omdat kroppers zich zo gemakkelijk aanpassen, voelen ze zich ook veel vlugger thuis in een tentoonstellingshokje. Van kroppers verlangt men dat ze hun ballon zo fraai mogelijk opblazen. Je kan je dieren op dit alles trainen.

Een ongetrainde duif wordt voor enkele dagen opgesloten in een broedhok of nog beter een trainingshok. Tijdens de niet overvloedige of overvloedige voedering (al naargelang het ras dat je fokt) en het steeds verstrekken van water, spreek je de duif steeds toe en boots je het koerende geluid van zijn/haar soortgenoten na. Spoediger dan velen zullen vermoeden, went de vogel aan zijn/haar eigenaar. Zelfs een lichte aanraking van een keurstokje om hem/haar in zijn voordeligste stand te brengen, deert hem/haar niet. De opsluiting moet voldoende keren herhaald worden zodat de duif weet wat er uiteindelijk van hem/haar verwacht wordt.

Van nature schuwe en zenuwachtige sierduiven, waaronder de kleurduivenrassen gerekend worden, moeten zeer voorzichtig behandeld worden. Het pikken naar mensen en het slaan met de vleugels duidt op overgevoeligheid die door vrije uitvlucht en rust genezen kan worden.

Overjarige kropperrassen behoeven vaak geen training meer. Toch is het aangeraden indien je Gentse kroppers sterk blazen, ze voor enkele weken in de trainingshokken te plaatsen. De sterk blazende dieren verliezen op het hok immers vaak een deel van hun massa omdat hun grote ballon vaak een struikelblok vormt aan de voederbak. Hierdoor nemen zij dagelijks maar een minieme voorraad voedsel tot zich waardoor zij in gewicht verliezen. Door ze in trainingshokken te plaatsen en sterk voeder te verschaffen, zullen ze snel aan gewicht bijwinnen. De vogels kunnen nu immers op hun gemak hun kropjes vol eten. Kroppers met een slank voorkomen zoals de Saksische kropper kun je daarentegen weer op dieet zetten zodat zij hun slanke lijn blijven behouden.

Bij komst van de eigenaar zullen overjarige kroppers op hun zitjes gaan draaien en koeren. ‘t Schijnt dat de vogels er plezier in hebben. Vooral kropperrassen zijn sterk in het zich gepaard voelen met de mens. De mens bevordert dit alles door de vogels op te hitsen. Dit doe je door hen veel toe te spreken en het koerende geluid van hun soortgenoten na te bootsen waarop de vogels reageren door hun ballon volledig op te blazen. In het algemeen reageert de duivin beter dan de doffer. Binnen de kortste keren blaast ze haar krop zo groot mogelijk op en staartveegt ze haar baas tegemoet. Uitzonderlijke gevallen deinzen zelfs voor de mensenhand niet terug.

Zo beschik ik regelmatig over een aantal opmerkelijk tamme duivinnen. Als deze bijvoorbeeld op het dak zitten en ik op een afstand van 30 meter naar ze roep, blazen ze haastig hun krop zo groot mogelijk op en klapperen met de vleugels. Kort daarna komen ze met klapperend geluid en opgeblazen ballon naar me toe gevlogen (slagers!) om pardoes voor mijn voeten neer te landen. Door dit alles meermaals uit te voeren, zogenaamd te trainen, komen deze duivinnen steeds vlugger naar je toe en overbruggen ze steeds grotere afstanden. Oefening baart kunst!

Tevens beschikte ik ooit over een jonge rode Saksische kropperduivin die meermaals mijn woning binnenstapte nadat ze er in het verleden was grootgebracht. Ik had namelijk begin maart al een koppel jongen. Toen er een stierf van de bittere vrieskou, stond ik voor de keuze: het andere duifje, amper 10 dagen oud, laten doodvriezen of het de woning binnenhalen en bij de verwarming het door gedwongen voedering, trachten groot te krijgen (zie pagina ‘het opgroeien van de jongen’). Dat lukte uiteindelijk. Het duifje was opgegroeid tussen de mensen waarmee het zeer vertrouwd geworden was. Nu ze volwassen was, zocht ze nog steeds contact op met de mens. Ze zat namelijk vaak voor de keukendeur binnen te gluren. Als de deur openstond, kwam ze rustig binnengeparadeerd en zocht haar plaats op bij de verwarming waar ze was grootgebracht. Ze ging daar staan roeken om aandacht te trekken, een ongelooflijke gebeurtenis.

Jaarlijks worden er tentoonstellingen georganiseerd van verschillende aard. Je hebt clubtentoonstellingen, provinciale, nationale, internationale en Europese tentoonstellingen.

Naar mijn mening zijn er te veel clubtentoonstellingen. Op deze kleine tentoonstellingen worden meestal een paar honderd dieren geëxposeerd. Je hebt dus weinig concurrentie en het is gemakkelijker om hoge predikaten te behalen. Hoogwaardige fokkers hechten daarom ook zeer weinig belang aan deze clubtentoonstellingen en schrijven daarom zelden in. Vaak nemen hier enkel clubleden aan deel omdat zij het inschrijven enkel als morele verplichting aanzien.

Op de provinciale wedstrijden is de concurrentie al iets groter. Deze tentoonstelling gaat net zoals de nationale tentoonstelling maar 1 keer per jaar door. Als je wil deelnemen aan de nationale tentoonstelling ben je verplicht om op de provinciale tentoonstelling in te schrijven. Het is wel zo dat sommige fokkers maar een handvol dieren inschrijven enkel om in regel te zijn voor deelname aan de nationale tentoonstelling.

De nationale tentoonstelling is er meestal wel een van formaat. Hier zijn dan ook vaak enkele duizenden dieren aanwezig waardoor de concurrentie groter wordt. Je vindt er dieren van de hoogste kwaliteit. Er wordt op deze tentoonstellingen tevens strenger gekeurd dan op kleine tentoonstellingen. De internationale en Europese wedstrijden zijn de meest interessante. Hier vind je dieren van uiterst hoge kwaliteit. Vooral op internationale en Europese wedstrijden in het buitenland worden menig aantal dieren geëxposeerd. Het is vaak een lust voor het oog. Je vindt er alle rassen in diverse kleurslagen. Vooral de nationale en internationale tentoonstellingen in Duitsland zijn van zeer hoge kwaliteit. Spijtig ligt het prijskaartjes om in te schrijven vaak wat hoog.

In België is het ook zo dat de meeste keurmeesters een boontje hebben voor Gentse kroppers. Het is immers een kropper ‘van bij ons’ en we zijn er dan ook fier op. Indien je dan Gentse kroppers exposeert van hoge kwaliteit kapen deze meestal de ereprijzen in de wacht. Vooral dominicanen zijn echte prijsdieren maar ook witroeken vallen geregeld in de prijzen.

Na de tentoonstellingsperiode krijgen de dieren nog enkele weken de tijd om van dit alles te bekomen om zo extra uitgerust de kweekperiode te kunnen starten.

Foto’s van de mooiste dieren met informatie vindt je terug op de pagina ‘tentoonstellingen’.